Author: stavros

Η πόλη διαθέτει μια σειρά από πανέμορφες εκκλησίες- μνημεία της βυζαντινής εποχής μεταξύ των οποίων: την Παναγία την Καστριώτισσα, γνωστή ως Κουμπελίδικη των αρχών του 11ου αιώνα, την Ιερά Μονή της Μαυριώτισσας των τελών του 11ου αιώνα, την Άγιο Στέφανο του 11ου αιώνα, τους αγίους Ανάργυρους του 12ου αιώνα…

Πρόκειται περί ενός λόφου δυο στρεμμάτων περίπου και ύψους 600- 700 μέτρων, λίγο πιο έξω από την κοινότητα στη μέση του κάμπου, πάνω στον οποίο ήταν το μικρό εκκλησάκι της Παναγιάς. Κατά την παράδοση οι χριστιανοί στα χρόνια τα παλιά θέλοντας να τιμήσουν την Παναγιά και μη βρίσκοντας περίοπτο θέση για τη χάρη της, κατασκεύασαν τούτο τον λόφο φέρνοντας χώμα από παντού… πάνω του δε έκτισαν το εκκλησάκι της για να βλέπει όλο τον κόσμο…

Πρωτεύουσα της ομώνυμης Περιφέρειας Προύσης στη Βορειοδυτική Τουρκία, η τέταρτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας με πληθυσμό περίπου 2.500.000 κατοίκων.

Παλαιά πόλη, κτισμένη αρχικά στην Κίο, δόθηκε από τον Φίλιππο τον Ε΄ της Μακεδονίας στον Βασιλέα Προύσιο της Βιθυνίας ως δώρο για την προσφερθείσα βοήθειά του εναντίον της Περγάμου και της Ηρακλείας, ο οποίος με τη σειρά του τη μετονόμασε σε Προύσα.

Τα Φλογητά βρίσκονται εντός της περιοχής του Μπουντάκ Οβασί του Βαγδαονικού οροπεδίου, δυτικά της Μαλακοπής, ανάμεσα στα χωριά Ανακού, Σύλλατα, Λίμναι, Τροχός, Ποταμιά, Δήλα, Νάξος, κ.α.
Ήταν μια κοινότητα που διοικητικά υπαγότανε στο Μουτεσαριφλίκ (ι) της Νίγδης, μιας από τις οκτώ περιφέρειες της Καππαδοκίας, στο Καϊμακαμλίκ (ι) του Νεβ-Σεχίρ και στο μεγάλο Βαλελίκ (ι) του Ικονίου που σύμφωνα με τον Π. Κοντογιάννη το μέγεθός του «…ισούται σχεδόν προς την παλαιάν Ελλάδα ολόκληρον, ηυξημένην κατά το ήμισυ αυτής…»

Ο όρος προήλθε εκ του γαλλικού Entente που σημαίνει συμφωνία.
Πρόκειται για τη συμμαχία Γαλλίας και Μεγάλης Βρετανίας η οποία επεκτάθηκε δια της ξεχωριστής Αγγλορωσικής Συνεννόησης του 1907, μετασχηματιζόμενη στη λεγόμενη “Τριπλή ΑΝΤΑΝΤ” που στρεφόταν εναντίον της συμμαχίας των Κεντρικών Δυνάμεων, στην οποία πρωτοστατούσε η Γερμανία.
Μετά την έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου η συμμαχία επεκτάθηκε με την εισδοχή της Σερβίας, του Βελγίου, της Ιαπωνίας (1914), της Ιταλίας (1915), της Ρουμανίας (1916), της Ελλάδας(1917) και των Η.Π.Α. (1917).

Τα μικρά παιδιά που δεν καταλάβαιναν από τέτοια βρίσκονταν ήδη πάνω στα βοϊδάμαξα, κουκουλωμένα με μπατανίες ή κιλίμια. Oι γονείς γύρισαν όλο το σπίτι, κλείδωσαν καλά πόρτες και παράθυρα, μη μπει κανένας κλέφτης, μη φυσήξει αέρας δυνατός και τους τ’ ανοίξει, μη μπούνε τα νερά της βροχής και τους λερώσουν τους τοίχους και τα πράγματα που άφηναν πίσω τους. Θα ξαναγύριζαν τάχα κάποια μέρα κι έπρεπε να μείνουν όλα εκεί, όρθια να τους περιμένουν…

Με μια απλότητα στην έκφραση και το ύφος, την αποφυγή στόμφου και εξάρσεων, σε συνδυασμό με μια διάχυτη λυρική διάθεση, μια ζεστή κουβέντα που μιλά κατ’ ευθείαν στην καρδιά του αναγνώστη. Μια καλοδουλεμένη, ζωντανή και πλούσια αφήγηση, δίχως ακρότητες, που κινητοποιεί όλο τον ψυχικό κόσμο του αναγνώστη. Αλήθεια φίλη και φίλε, αγαπητή Μαρία, πώς να πάψεις να διαλογίζεσαι πάνω στη μοίρα ενός λαού, όταν είσαι κομμάτι του και όταν, τηρουμένων των αναλογιών εξακολουθείς να αγωνίζεσαι, να ελπίζεις, να προχωράς, να προδίδεσαι, να ματώνεις, να βουτάς στο πένθος και πάλι να σηκώνεις το κορμί και πάλι να ρίχνεσαι στο αγώνα…!

Τα περισσότερα τραγούδια καταγράφηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1980, στον Άνω Μαυρόλοφο Αλμυρού κι ο γεωγραφικός χώρος στον οποίον αναφέρονται είναι ένα τμήμα της Ν. Καππαδοκίας, στην πεδιάδα της Βαγαδαονίας του Στράβωνα, το σημ. Μισλί Οβασή (Misli Ovasι), όπου βρίσκονταν, μέχρι το 1924, τα αμιγώς ελληνικά χωριά Μιστί και Τσαρικλί (σημ. Konaklι και Çarıklı ). Οι κάτοικοι των χωριών αυτών μιλούσαν τη μιστιώτικη καππαδοκική ντοπιολαλιά, αλλά δεν είχαν κανένα, σ’ αυτό το ιδίωμα, διαμορφωμένο τραγούδι. Στιχουργούσαν και τραγουδούσαν στην τουρκική.