Σμυρνης

Για να εννοήσωμε την παρούσα διήγηση πρέπει να ενθυμούμαστε ότι η Ανατολή είναι αμετάβλητη. Οι σημερινοί Τούρκοι είναι ακριβώς οι ‘ίδιοι με κείνους πού ακολούθησαν τον Μωάμεθ τον Κατακτητή ανάμεσα απ’ τις πύλες της Κων/πόλεως στις 29 Μαΐου 1453

Στον κατάλογο των σφαγών πού προηγήθηκαν απ’ τα τεράστια εγκλήματα πού παρακολούθησα εγώ προσωπικώς περιέχεται η θανάτωση 14.700 Βουλγάρων στα 1876. Η σφαγή αυτή ενός συγκριτικώς μικρού από την Τουρκική άποψη — αριθμού Βουλγάρων…

Το χωριό είναι πεδινό κτισμένο κοντά στις όχθες του ποταμού Έρμου (Γκεντίζ) που το κάνει να είναι πολύ εύφορο. Ο Έρμος ποταμός, όπως μας έλεγαν οι κάτοικοι του Χαμιντιέ, ήταν βαθύς και πλατύς που είχε και άφθονα ψάρια.

Π. Βορεόπουλος: “Είναι τιμή και χαρά για εμάς να παρουσιάζουμε το βιβλίο του Ιάκωβου Γαριβάλδη, αγαπητού φίλου, πατριώτη και συγγραφέα. Η καταγωγή του είναι από τη Μικρά Ασία, ο πατέρας του πρόσφυγας από το Μαρμαρά και η μητέρα του από τη Σάμο.

Ενώ ο Κεμάλ αναδιοργάνωνε τον στρατό του, με την στρατιωτική και οικονομική βοήθεια από την Ιταλία, την Γαλλία και την Σοβιετική Ρωσία, οι ελληνικές δυνάμεις ακινητοποιήθηκαν σε μια περιοχή που ο χειμώνας είναι πολύ δριμύς, και η ζέστη του καλοκαιριού ανυπόφορη. Όταν στα τέλη του Αυγούστου 1922 ο Κεμάλ ανέλαβε την πρωτοβουλία με επίθεση σε όλο το μήκος του μετώπου, οι ελληνικές γραμμές στην περιοχή του Αφιόν Καραχισάρ έσπασαν, με αποτέλεσμα την υποχώρηση του ελληνικού στρατού, η οποία στη συνέχεια εξελίχθηκε σε άτακτη φυγή προς το Αιγαίο Πέλαγος.

Το Γρηγοριανό ημερολόγιο υιοθετήθηκε από την Ελλάδα το 1924, ενώ για την Ευρώπη ίσχυε από πολύ νωρίτερα. Για το λόγο αυτό, συχνά υπάρχει σύγχυση ως προς την σωστή ημερομηνία ιστορικών γεγονότων, όταν οι ιστορικοί δεν διευκρινίζουν ποιο από τα δύο ημερολόγια χρησιμοποιούν. Στις αναφορές μου σε γεγονότα που συνδέονται με τη Σμύρνη χρησιμοποιώ την ημερομηνία που δίνεται στις πηγές από τις οποίες αντλώ τις κύριες πληροφορίες, καθώς είναι δύσκολο να προσδιορίσω το συγκεκριμένο ημερολόγιο.

Το βιβλίο «Ένα μπακάλικο γεμάτο αναμνήσεις» της Άννας Αντωνιάδη-Τσάτσαρη, αποτελεί μια προσωπική ιστορία που ξεκινάει με ολοζώντανες παιδικές μαρτυρίες ενός αγοριού που ξέφυγε από το μένος της καταστροφής κι ενός κοριτσιού που μεγάλωσε με τις ίδιες εξιστορήσεις.
Μια αληθινή ιστορία γεμάτη ειλικρίνεια την οποία η εγγονή του Παύλου Αετόπουλου μεταφέρει σ’ εμάς. Αναφέρει επίσης το δράμα ενός ξεριζωμού από τα πάτρια εδάφη που έζησαν χιλιάδες χρόνια αυτές οι οικογένειες και μια εγκατάσταση στη νέα πατρίδα, σε μια κατάθεση ψυχής γεμάτη συγκίνηση και ανθρωπισμό. Το σπίτι, η οικογένεια, το μπακάλικο του παππού και τα παιδικά εκείνα χρόνια, έμειναν μνήμες ανεξίτηλες για τη συγγραφέα.