Σε μια εποχή γενικής απαξίωσης των πάντων, αλίμονο, σε μια περίοδο όπου όλα δοκιμάζονται, ο συνεκτικός δεσμός της κοινωνίας βάλλεται, η γνωστή παραδοσιακή κλίμακα αξιών καταρρέει παταγωδώς, τα νέα πρότυπα προβάλουν, προσβάλλουν και υποδουλώνουν…εμείς, εδώ και σε τούτη τη γωνιά, το αποτολμούμε…Συνεχίζουμε, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι, να ασχολούμαστε με τα ακανθώδη… αυτά που ο πανδαμάτωρ χρόνος απωθεί βίαια και καταλυτικά…
Τις μνήμες…
Όλα εκείνα τα περασμένα, μα ποτέ λησμονημένα, μικρό αντίδωρο στο πέρασμα της ζωής… αλλά και ως ένα πολύτιμο και σοβαρό εργαλείο δουλειάς, που σκοπό έχει τη γνώση και τη μεταφορά της στους νέους μας, παρακαταθήκη αιώνων, ιερή μυσταγωγία, που ως εκπαιδευτικός νιώθω τη συγκίνηση ιδιαίτερη να εμφιλοχωρεί στις καρδιάς τα φυλλοκάρδια…
Το γιατί είναι γνωστό μα και εξηγήσιμο.
Η ανάδειξη αυτών των μοναδικών, των πολύτιμων, τα «ακριβά» ενός ολάκερου λαού, κινητήριος μοχλός προόδου και πολιτισμού, ανεκτίμητος θησαυρός.
Αναζητούμε τα χνάρια της ιστορικής μας μνήμης, με μια καινούργια δυναμική προσπάθεια στην αργοπορημένη αφύπνιση της αυτογνωσίας μας γιατί…
Μα γιατί «ο χρόνος της μνήμης μας είναι και ο χρόνος της ύπαρξης μας»
Κωνσταντίνος Νίγδελης
Εκπαιδευτικός- συγγραφέας
Παρουσίαση βιβλίων “Προσφύγων Μνήμες”
Παρουσίαση τεσσάρων βιβλίων των σελίδων ΜΝΗΜΕΣ – Αλησμόνητες Πατρίδες στη Θεσσαλονίκη, τον Αύγουστο και Σεπτέμβριο 2019. Η συλλογή των παραχωρηθέντων μαρτυριών έχει φτάσει στο τέλος της. Έχει περάσει τα στάδια του ενθουσιασμού, των διορθώσεων, της καρτερικότητας κι έχει φτάσει στο στάδιο που θα πρέπει τελικά να μην μείνουν στο διαδίκτυο, αλλά να διαμοιραστούν στον κόσμο της έρευνας, της ανάγνωσης, της αναζήτησης της ιστορικής αλήθειας. Οι μαρτυρίες αυτές, μετά από πολύ κόπο και χρόνο, θα εκδοθούν σε βιβλία.
Από τι πέθανε ο Μέγας Αλέξανδρος
Θεωρείται, και δικαίως, μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της ιστορίας: Πέρα από ικανότατος στρατιωτικός διοικητής, ο Μέγας Αλέξανδρος (356 πΧ- 323 πΧ) σηματοδότησε το τέλος μιας εποχής και την έναρξη μιας νέας, φέρνοντας την Ανατολή και τη Δύση πιο κοντά από ό,τι είχαν έρθει ποτέ άλλοτε στο παρελθόν. Οι κατακτήσεις του αποτέλεσαν την ανατολή της Ελληνιστικής Περιόδου, η επίδραση της οποίας θα συνεχιζόταν για πολλά χρόνια μετά την πτώση των τελευταίων ελληνιστικών βασιλείων- οπότε και ο ρόλος του ως προς την εξάπλωση και επίδραση του ελληνικού πολιτισμού στην παγκόσμια ιστορία δεν μπορεί να αμφισβητηθεί.
Ελληνική Θαλασσινή Μυθολογία
ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΘΟΓΕΝΝΗΤΑ ΚΑΙ ΓΛΑΥΚΟΘΩΡΗΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΝΗΣΙΑ Του Πανεπιστημιακού Κωνσταντίνου Σπ. Μέντη Στις Ελληνικές θάλασσες οι λυρικές εκστάσεις αποκτούν μια…
Κοινωνία των αξίων
Τι όμορφη θα ήταν μια Δημοκρατία που έχει ως απώτερο σκοπό την τήρηση, προώθηση και προστασία των αξιών! Αυτό το δηλώνω παρ’ όλο που δεν συμφωνώ με το πολίτευμα της Δημοκρατίας διότι εξισώνει τα άνισα και προσφέρει ισχύ σε ανίκανους με αποτέλεσμα να μειώνεται η δυναμικότητα και βιωσιμότητα όλων των υπηρεσιών και αξιών ενός κράτους. – Κλείνω μ’ έναν λόγο του Σωκράτη: «…όσο για καιρό δα έχουμε. Έπειτα τα τζιτζίκια που κατά το συνήθειο τους μέσα στην κάψα τραγουδούνε και συνομιλούνε πάνω από το κεφάλι μας μου φαίνεται πως μας βλέπουνε…»
Γιατί κάψαμε τη Σμύρνη
Η τουρκική εκδοχή για το γιαγκίνι της Σμύρνης, την πυρκαγιά που ξεθεμελίωσε τη μητρόπολη του μικρασιατικού ελληνισμού στις 13-14 Σεπτεμβρίου 1922, βρίσκεται στον αντίποδα της ελληνικής θέσης: Πολλοί τούρκοι ιστορικοί, εκπρόσωποι της καθεστωτικής ιστοριογραφίας, θεωρούν υπαίτιο τον ελληνικό στρατό, που “έκαψε την πόλη κατά την αποχώρησή του” (παραβλέπουν βέβαια ότι η αποχώρηση των ελληνικών δυνάμεων είχε ολοκληρωθεί στις 9 Σεπτεμβρίου), ενώ άλλοι επιρρίπτουν ευθύνες σε ελληνικές και αρμενικές εθνικιστικές οργανώσεις ή σε άτομα που συνεργάζονταν με τον ελληνικό στρατό.
Δεν το πιστεύω
ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΚΥΡΜΕΛΗΣ Εἶναι φυσικό, σέ τραγικές καί ἐξευτελιστικές γιά την πατρίδα στιγμές πού ἔφεραν στόν τόπο οἱ κακῆ τῆ μοίρα…
Ζιντζίντερε – Κοινότητες
Κοινότητες της περιοχής Καισάρεια Παλαιές ονομασίες: Μάζακα… Ευσέβεια. Επρόκειτο περί μιας μεγάλης πόλεως, έδρα μητροπόλεως, αλλά με λίγες χριστιανικές οικογένειες.…
Ζιντζίντερε – το Χωριό
Το Ζιντζίντερε της Καππαδοκίας Από το ομόνυμο βιβλίο του Κωνσταντίνου Νίγδελη Προλογικά Είναι βέβαιο πως εκείνο που γνωρίζουμε είναι το…
«Στα παιδικά μου χρόνια άκουγα αεροπλάνο και έβαζα τα κλάματα»
Τα τραύματα που άφησαν στο υποσυνείδητο της τα όσα οι αισθήσεις της κατέγραψαν την 14η Αυγούστου του 1974 όταν οι Τούρκοι μπήκαν στο χωριό της αλλά και τα τραύματα των γονιών της, τραύματα που ξεπηδούσαν μέσα από ιστορίες, εικόνες και κενά βλέμματα, μέσα στα οποία μεγάλωσε έστω και αν ένα χρόνο μετά την εισβολή όλη η οικογένεια μετανάστευσε στην Αδελαΐδα, καθόρισαν τη ζωή της.
Leave a Reply