Σε μια εποχή γενικής απαξίωσης των πάντων, αλίμονο, σε μια περίοδο όπου όλα δοκιμάζονται, ο συνεκτικός δεσμός της κοινωνίας βάλλεται, η γνωστή παραδοσιακή κλίμακα αξιών καταρρέει παταγωδώς, τα νέα πρότυπα προβάλουν, προσβάλλουν και υποδουλώνουν…εμείς, εδώ και σε τούτη τη γωνιά, το αποτολμούμε…Συνεχίζουμε, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι, να ασχολούμαστε με τα ακανθώδη… αυτά που ο πανδαμάτωρ χρόνος απωθεί βίαια και καταλυτικά…
Τις μνήμες…
Όλα εκείνα τα περασμένα, μα ποτέ λησμονημένα, μικρό αντίδωρο στο πέρασμα της ζωής… αλλά και ως ένα πολύτιμο και σοβαρό εργαλείο δουλειάς, που σκοπό έχει τη γνώση και τη μεταφορά της στους νέους μας, παρακαταθήκη αιώνων, ιερή μυσταγωγία, που ως εκπαιδευτικός νιώθω τη συγκίνηση ιδιαίτερη να εμφιλοχωρεί στις καρδιάς τα φυλλοκάρδια…
Το γιατί είναι γνωστό μα και εξηγήσιμο.
Η ανάδειξη αυτών των μοναδικών, των πολύτιμων, τα «ακριβά» ενός ολάκερου λαού, κινητήριος μοχλός προόδου και πολιτισμού, ανεκτίμητος θησαυρός.
Αναζητούμε τα χνάρια της ιστορικής μας μνήμης, με μια καινούργια δυναμική προσπάθεια στην αργοπορημένη αφύπνιση της αυτογνωσίας μας γιατί…
Μα γιατί «ο χρόνος της μνήμης μας είναι και ο χρόνος της ύπαρξης μας»
Κωνσταντίνος Νίγδελης
Εκπαιδευτικός- συγγραφέας
Ελληνική Θαλασσινή Μυθολογία
ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΘΟΓΕΝΝΗΤΑ ΚΑΙ ΓΛΑΥΚΟΘΩΡΗΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΝΗΣΙΑ Του Πανεπιστημιακού Κωνσταντίνου Σπ. Μέντη Στις Ελληνικές θάλασσες οι λυρικές εκστάσεις αποκτούν μια…
Κοινωνία των αξίων
Τι όμορφη θα ήταν μια Δημοκρατία που έχει ως απώτερο σκοπό την τήρηση, προώθηση και προστασία των αξιών! Αυτό το δηλώνω παρ’ όλο που δεν συμφωνώ με το πολίτευμα της Δημοκρατίας διότι εξισώνει τα άνισα και προσφέρει ισχύ σε ανίκανους με αποτέλεσμα να μειώνεται η δυναμικότητα και βιωσιμότητα όλων των υπηρεσιών και αξιών ενός κράτους. – Κλείνω μ’ έναν λόγο του Σωκράτη: «…όσο για καιρό δα έχουμε. Έπειτα τα τζιτζίκια που κατά το συνήθειο τους μέσα στην κάψα τραγουδούνε και συνομιλούνε πάνω από το κεφάλι μας μου φαίνεται πως μας βλέπουνε…»
Γιατί κάψαμε τη Σμύρνη
Η τουρκική εκδοχή για το γιαγκίνι της Σμύρνης, την πυρκαγιά που ξεθεμελίωσε τη μητρόπολη του μικρασιατικού ελληνισμού στις 13-14 Σεπτεμβρίου 1922, βρίσκεται στον αντίποδα της ελληνικής θέσης: Πολλοί τούρκοι ιστορικοί, εκπρόσωποι της καθεστωτικής ιστοριογραφίας, θεωρούν υπαίτιο τον ελληνικό στρατό, που “έκαψε την πόλη κατά την αποχώρησή του” (παραβλέπουν βέβαια ότι η αποχώρηση των ελληνικών δυνάμεων είχε ολοκληρωθεί στις 9 Σεπτεμβρίου), ενώ άλλοι επιρρίπτουν ευθύνες σε ελληνικές και αρμενικές εθνικιστικές οργανώσεις ή σε άτομα που συνεργάζονταν με τον ελληνικό στρατό.
Δεν το πιστεύω
ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΚΥΡΜΕΛΗΣ Εἶναι φυσικό, σέ τραγικές καί ἐξευτελιστικές γιά την πατρίδα στιγμές πού ἔφεραν στόν τόπο οἱ κακῆ τῆ μοίρα…
Leave a Reply