Σε μια εποχή γενικής απαξίωσης των πάντων, αλίμονο, σε μια περίοδο όπου όλα δοκιμάζονται, ο συνεκτικός δεσμός της κοινωνίας βάλλεται, η γνωστή παραδοσιακή κλίμακα αξιών καταρρέει παταγωδώς, τα νέα πρότυπα προβάλουν, προσβάλλουν και υποδουλώνουν…εμείς, εδώ και σε τούτη τη γωνιά, το αποτολμούμε…Συνεχίζουμε, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι, να ασχολούμαστε με τα ακανθώδη… αυτά που ο πανδαμάτωρ χρόνος απωθεί βίαια και καταλυτικά…
Τις μνήμες…
Όλα εκείνα τα περασμένα, μα ποτέ λησμονημένα, μικρό αντίδωρο στο πέρασμα της ζωής… αλλά και ως ένα πολύτιμο και σοβαρό εργαλείο δουλειάς, που σκοπό έχει τη γνώση και τη μεταφορά της στους νέους μας, παρακαταθήκη αιώνων, ιερή μυσταγωγία, που ως εκπαιδευτικός νιώθω τη συγκίνηση ιδιαίτερη να εμφιλοχωρεί στις καρδιάς τα φυλλοκάρδια…
Το γιατί είναι γνωστό μα και εξηγήσιμο.
Η ανάδειξη αυτών των μοναδικών, των πολύτιμων, τα «ακριβά» ενός ολάκερου λαού, κινητήριος μοχλός προόδου και πολιτισμού, ανεκτίμητος θησαυρός.
Αναζητούμε τα χνάρια της ιστορικής μας μνήμης, με μια καινούργια δυναμική προσπάθεια στην αργοπορημένη αφύπνιση της αυτογνωσίας μας γιατί…
Μα γιατί «ο χρόνος της μνήμης μας είναι και ο χρόνος της ύπαρξης μας»
Κωνσταντίνος Νίγδελης
Εκπαιδευτικός- συγγραφέας
Σικελικοί Εσπερινοί – B
Ένας άλλος μεγάλος Βυζαντινολόγος Ιστορικός ο Ρώσος Βασίλιεφ έγραψε στο βιβλίο του «Ιστορία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας» τα ακόλουθα «..Η Βυζαντινή αυτοκρατορία εφαίνετο να βρίσκεται στα πρόθυρα της καταστροφής. Ο Κάρολος του Ανζού (Ανδεγαυός) ο πρόδρομος του Ναπολέοντος τον 13ο αιώνα είχε την «Παγκόσμιο» δύναμη στα χέρια του (είχε την απόλυτη υποστήριξη του Πάπα τη Ρώμης). Ο Έλλην συγγραφεύς του 14ου αιώνος Γρηγοράς έγραφε ότι ο Κάρολος «ωραματίζετο» να κατακτήσει την Κωνσταντινούπολη.
Σικελικοί Εσπερινοί – Α
Ο επίδοξος Φράγκος βασιλιάς Κάρολος σχεδίαζε να επιτεθεί κατά του Βυζαντινού αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου. Φιλοδοξούσε να κυριεύσει τη Κωνσταντινούπολη. Να γίνει αυτός αυτοκράτορας των Βυζαντινών. Σύμμαχο στα σχέδια του είχε τον Πάπα Κλήμη Δ΄. Γι αυτό εδώ και αρκετό καιρό προετοίμαζε συστηματικά την εκστρατεία κατά της Κωνσταντινούπολης. Σκόπευε εκστρατεύσει μετά το Πάσχα.
“Η παραμονή της απέλασης”
Η παραμονή της απέλασης από την Κωνσταντινούπολη του Λεωνίδα Κουμάκη – αυτοβιογραφία “ΤΟ ΘΑΥΜΑ – μια πραγματική ιστορία“, σ. 49 Τις μέρες που μεσολάβησαν μέχρι την άλλη Τρίτη το πρωί,…
Ελληνικό Σχολείο Ζήνων Μελβούρνης
Η ζωή του αρχαίου στωικού φιλοσόφου Ζήνωνα ήταν ταραχώδης, όπως διδασκόμαστε από την ιστορία, παρ’ όλο που ήταν ντροπαλός κι έχασε όλη του την περιουσία σε ναυάγιο. Ο κόσμος τον αποκαλούσε εκκεντρικό ή περίεργο, αλλά το γεγονός παραμένει ότι ο Ζήνων ο Κιτιεύς γνώριζε περισσότερα από τους περισσότερους συνομήλικους του. Είναι αυτός που ίδρυσε τη Στωική φιλοσοφία κι έμεινε επικεφαλής του κινήματος Στωικισμού για περίπου 58 χρόνια.
Ο Ελληνισμός της Ανατολής
Οι αρχαίοι Έλληνες, όντας φιλομαθείς και φιλοπρόοδοι, μετανάστευαν πολύ συχνά στις παράλιες πόλεις της Μεσογείου για λόγους εμπορικούς ή πολιτικούς (όταν διώκονταν από τους πολιτικούς τους αντιπάλους). Έτσι από το 14ο κιόλας αιώνα π.Χ. είχαν στενές εμπορικές σχέσεις με τα παράλια της Μ. Ασίας και άρχισαν να ιδρύουν τις πρώτες αποικίες.
Ελληνισμός της Μαύρης Θάλασσας
Στα τέλη του 7ου αιώνα ιδρύονται οι μεγάλες μητροπολιτικές αποικίες: Σινώπη, Ίστρια, Ολβία, Απολλωνία, Παντικάπαιον, Φάσις. Και μέσα στα επόμενα 50 χρόνια, δεκάδες ελληνικές πόλεις, λιμανόσκαλες και εμπορικοί σταθμοί στεφανώνουν τα παράλια.
Ακολουθούν: η εκστρατεία των Περσών εναντίον των Σκυθών (το 512) και οι εκστρατείες των Περσών εναντίον των Ελλήνων. Μεγάλα τμήματα της Μικράς Ασίας βρίσκονται υπό περσική κατοχή ως τον καιρό της εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ασία. Οι Αθηναίαοι επεκτείνουν την ηγεμονία τους στη θρακική πλευρά της Προποντίδας και πολλές ευξεινοποντικές πόλεις γίνονται μέλη της Αθηναϊκής Συμμαχίας.
Στέφανα – Ιερός Ναός της Παναγίας
«Πάνω από αυτό, στο άκρο συμπαγών βράχων, φαίνεται ένα παλαιό τετράγωνο οικοδόμημα, καλούμενο τουρκιστί Δορτ Αγιακλί. Κοντά σε αυτό, σε απόσταση μισής ώρας επάνω στο ρέμα, στα αριστερά του δρόμου, βρίσκεται ένα παλαιό χωριό που λέγεται Στέφανα, κατοικημένο από Οθωμανούς και χριστιανούς Ρωμιούς, μικρό και ολιγάνθρωπο. Αντίκρυ σ’ αυτό στους πρόποδες του Αργαίου όρους, βρίσκεται ένα άλλο χωριό, μικρό, το Ζιντζίδερε…»
Ιστοριογράφοι της Καταστροφής 1922
Εδώ παρουσιάζονται από επιστήμονες, κυρίως Αμερικανικής καταγωγής που σκιαγραφούν τα γεγονότα, όπως αρχαιολόγοι, ιστορικοί, ανώτατοι κυβερνητικοί υπάληλοι. Γεγονότα που παρατήρησαν μόνοι τους, που φωτογράφισαν και εξέδωσαν σε τόμους της εποχής, μετά από τον αποτροπιασμό και την αηδία που ένιωσαν ως παρατηρητές και ιστορικοί.
Συμπέρασμα Καταστροφής 1922
Το κυριώτερο όμως μάθημα, πού βγαίνει απ’ τις σελίδες αυτές, είναι η διαρκώς αυξανόμενη αδυναμία του Χριστιανισμού πού είναι διηρημένος, ανειλικρινής, διαβρωμένος απ’ τον υλισμό. Επί πλέον υπονομεύεται και ναρκώνεται σχετικά με την αρχική του ρωμαλέα και αφελή πίστη από τις σύγχρονες επιστημονικές ανακαλύψεις.
Φτάνουμε, όχι αισίως, στο 2021
Φτάνουμε, όχι αισίως πάντως, (η επιβίωση για τον Κυπριακό Ελληνισμό ήταν και παραμένει μια υπόθεση με αβέβαιη έκβαση) στο νέο έτος, μετά και το τέλος του δίσεκτου 2020. Τα δεδομένα που έχουμε ενώπιον μας είναι συνεχώς μεταβαλλόμενα, ο Γεωστρατηγικός χάρτης της περιοχής και τα εμπλεκόμενα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων αλλάζουν, οι καταστροφικές επιλογές όμως των συγκεκριμένων ‘αυτοκτονικών ηγεσιών’ παραμένουν οι ίδιες.
Το Κοράνι και η Αγία Γραφή
Η ιδιόρρυθμη νοοτροπία, πού κατέστησε τους Τούρκους ικανούς να διαπράξουν πρωτοφανείς βιαιότητες εις βάρος των συνανθρώπων των πού συνεκλόνισαν και προσέβαλαν ολόκληρη την ανθρωπότητα, οφείλονταν σε τρία πράγματα: στη φύση τους, στις διδασκαλίες του Κορανίου και στο παράδειγμα του Προφήτου. Αυτό ήθελε να ειπεί ο Gladstone όταν μιλούσε για τον «συνδυασμό της φύσεως του Τούρκου και της θρησκείας του»
Η Επέτειος, Η Κρίση και ο Λόγος της Ομογένειας
Ποτέ άλλοτε στην σύγχρονη εποχή μια εθνική επέτειος δεν θα μπορούσε να έχει τόση σημασία για ό,τι ονομάζεται «εθνική αυτοπερισυλλογή», όσο εκείνη που εορτάζεται στο επόμενο έτος για την έναρξη του μεγάλου, όσο και δύσκολου αγώνα της εθνικής παλιγγενεσίας. Και ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο αναγκαία η με κάθε τρόπο συμπαράσταση της Ομογένειας, όσο στην παρούσα περίσταση. Τα δεινά που έφερε η κρίση των δέκα προηγουμένων ετών…