Τα τραύματα που άφησαν στο υποσυνείδητο της τα όσα οι αισθήσεις της κατέγραψαν την 14η Αυγούστου του 1974 όταν οι Τούρκοι μπήκαν στο χωριό της αλλά και τα τραύματα των γονιών της, τραύματα που ξεπηδούσαν μέσα από ιστορίες, εικόνες και κενά βλέμματα, μέσα στα οποία μεγάλωσε έστω και αν ένα χρόνο μετά την εισβολή όλη η οικογένεια μετανάστευσε στην Αδελαΐδα, καθόρισαν τη ζωή της.
Ο Διοκλητιανός δύο χρόνια μετά την ανάρρησή του στο θρόνο της Ρώμης πήρε ως συνάρχοντα το Μαξιμιανό και επτά χρόνια…
Του Στάθη Ταξίδη Δάσκαλου – δημοσιογράφου Στις 23 Απριλίου του 1944 οι Γερμανοί και ντόπιοι συνεργάτες τους από παρακείμενο χωριό…
Τόσα χρόνια τώρα η μία κυβέρνηση παραδίδει στην άλλη, τα κόμματα εναλλάσσονται, οι βουλευτές μετακινούνται από κόμμα σε κόμμα κι η πατρίδα μας βρίσκεται σε κώμα. Καμία κυβέρνηση δεν κατάφερε να αξιοποιήσει κατάλληλα τα σκληρά μέτρα που η ίδια πήρε σε βάρος των πολιτών. Αλλά κι εμείς οι πολίτες δεν καταφέραμε να πεισθούμε ότι δεν ήταν δυνατό να τηρηθούν τα προεκλογικά υπεσχημένα, με τα οποία μας κορόιδευαν τα κόμματα για να ‘ρθουν στην εξουσία. Η κυβέρνηση που ανέλαβε να βρει άμεσες λύσεις για τα μεγάλα προβλήματα της χώρας, αναγκάστηκε κι αυτή να πει ψέματα στο Λαό. Μεγάλα ψέματα. Πιο μεγάλα ψέματα δεν ακούστηκαν ποτέ άλλοτε. Και τούτος ο λαός πίστεψε πάλι και μάλιστα 4 φορές μέσα σε ένα έτος.