Αριστερά του πλάνου υπάρχει ο άγγελος Κυρίου, κατά πάσα πιθανότητα ο αρχάγγελος Μιχαήλ, που φαίνεται να εκδιώκει μια πλειάδα ανθρώπων ενδεδυμένων με ιερά άμφια πάνω από τους οποίους υπάρχει η λέξη «ΑΡΧΙΕΡΙS»…Μάλλον θα πρόκειται περί των κληρικών οι οποίοι φάνηκαν ανάξιοι της αποστολής και του λειτουργήματός τους και οι οποίοι εκδιώκονται…αλλά και πολλών άλλων… πάσης φυλής, τάξεως και ηλικίας, άνδρες και γυναίκες…
Τα κύρια πρόσωπα της σύνθεσης είναι ο Κύριος, στο μέσο περίπου και ο Ιούδας ο οποίος παρίσταται σαφώς μικρότερος και μάλιστα σε μια στάση μάλλον περίεργη. Η ιδιαιτερότητα έγκειται στο γεγονός πως απεικονίζεται μάλλον σαν να «πετά» χωρίς τα πόδια του να αγγίζουν το έδαφος.
Αποδίδεται, όπως το σύνολο σχεδόν των τοιχογραφιών, λιτά, διατηρώντας όμως ένα άξονα συμμετρίας μεταξύ του ευμεγέθους Ιωάννη και των παρισταμένων αγγέλων. Ιδιαίτερα ο τελευταίος διατηρεί μια έκφραση φόβου και δέους για το έργο που επιτελεί και φυσικά σε θέση χειροθεσίας…
Στην είσοδο ακριβώς της Αραβησσού, σ’ ένα τόπο που οι περισσότεροι ακόμα και σήμερα ονομάζουν Καρσή Κιλισέ, δηλαδή η απέναντι εκκλησία, ή οι απέναντι εκκλησίες, βρίσκεται ο ιερός ναός του Αγίου Ιωάννη.
Λαξευμένος σ’ ένα «διαλεχτό» πυραμιδοειδή βράχο, ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλους, δεσπόζει με τον καλοσχηματισμένο όγκο του που τον κάμει ξεχωριστό από μια πλειάδα παρόμοιων άλλων, και ίσως το πλέον αξιοθέατο όλης της περιοχής.
Θεσσαλονίκη πριν και μετά εκατό χρόνια…
Αλλά πάλι πώς στην ευχή στις λίγες αράδες χώρου που μου πέφτουν, τσιγκούνη αρχισυντάκτη, να γράψεις αυτά που θέλεις, που είναι μάλιστα και τόσα πολλά.
Όμως μιας και κρατώ την πένα και εγώ γράφω, θα σας τα μεταφέρω χωρίς περιττά φκιασίδια, καθ’ όπως μου πρέπουν, τα νοιώθω, τα αισθάνομαι, τα βιώνω. Ίσως, γιατί έτσι είναι το σωστό… Ίσως, γιατί η σχέση μου μαζί της ήταν, είναι και θα είναι ερωτική.