Θα ήθελα εξ’ αρχής ν’ αναφερθώ σ’ ένα βιβλίο το οποίο είχα την τιμή να διαβάσω από έναν Ελληνο-Αμερικανό συγγραφέα με το όνομα Ιωάννης Μπούρας και τίτλο «Αι Εθνικαί Θερμοπύλαι» που εκδόθηκε το 1911 (US Library of Congress). Στο βιβλίο μεταξύ άλλων ο συγγραφέας, απευθυνόμενος προς τον Ελληνισμό της Αμερικής της πρώτης δεκαετίας του 20ου αιώνα
Ο χορός αυτός ίσως ξεκινάει από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας όταν, όπως πιστεύεται, χτίστηκε ο ναός του Αγίου Ιωάννη σε μια μέρα. Ο ναός χτίστηκε γύρω από μια πηγή, για να την προστατεύσει από τους Τούρκους οι οποίοι την εκμεταλλεύονταν. Οι κάτοικοι της περιοχής με έξυπνο κόλπο έπεισαν τον πασά της Κορίνθου να τους επιτρέψει να κτίσουν ένα μικρό ξωκλήσι στο μέρος εκείνο. Του είχαν πει ότι κάποιο δαιμόνιο κατοικούσε στην πηγή.
Η Αττική, από ενδυματολογικής απόψεως, μπορεί να πει κανείς, πως είναι χωρισμένη σε περιοχές, με κοινά χαρακτηριστικά,αλλά και με μεγάλες διαφορές. Οι περιοχές αυτές που είχαν σχετικά μικρές διαφορές ήταν τα χωριά των Μεσογείων, τα χωριά της Βόρειας Αττικής, Βαρνάβας, Πολυδένδρι, τα χωριά του Χαλανδρίου και του Αμαρουσίου, τα χωριά γύρω από το Μενίδι, Μεταμόρφωση (Κουκουβάουνες), Λιόσια, Χασιά, Ασπρόπυργος, τα ‘Κουντουριώτικα’ χωριά, Ελευσίνα Μάνδρα, Μαγούλα, Μέγαρα, από τα οποία υπάρχουν αρκετές επιδράσεις προς τον Ασπρόπυργο περίπου από τις αρχές του 20ου αιώνα.