Στα 1915, την εποχή της εκτεταμένης εξοντώσεως των Αρμενίων, ο Πρόξενος Jesse Β. Jackson υπηρετούσε στο Χαλέπι και διακρίθηκε πάρα πολύ για την βοήθεια πού είχε δώσει στον δυστυχισμένο αυτό λαό. Επειδή ο Πρόξενος Jackson είχε παρευρεθεί στις τρομερές εκείνες σκηνές…
Με τον όρο “Βυζάντιος” παραδίδεται ένα εξαιρετικό ρητορικό κείμενο του Θεόδωρου Μετοχίτη, του εξαιρετικού λογίου και ανώτατου αξιωματούχου της βυζαντινής Αυλής στο πρώτο μισό του δέκατου τέταρτου αιώνα. Τώρα έχουμε τον Βυζάντιον σε κριτική έκδοση, αλλά και σε πρόσφατη νεοελληνική μετάφραση του Ιωάννη Πολέμη από της Εκδόσεις Ζήτρος.
Με επιστολή του προς την Υπουργό Παιδείας κ. Ν. Κεραμέως και την Υπουργό Πολιτισμού κ.Λ.Μενδώνη, ο βουλευτής κι Επίτιμος Αρχηγός της Ε.Α. Α. Δημοσχάκης προτείνει την συνεργασία της Επιστημονικής Κοινότητας αλλά και όλων των αρμοδίων φορέων σχετικά με την διερεύνηση και στοιχειοθέτητη των ιστορικών γεγονότων που προηγήθηκαν της Απελευθέρωσης.
Η πρώτη δημόσια συνεδρίαση της Φερράρα πραγματοποιήθηκε στις 10 Γενάρη του 1438 για να κηρύξει επίσημα και τη μεταφορά της συνόδου από την Βασιλεία στη Φερράρα και να ακυρώσει τις αποφάσεις των διαβουλεύσεων…
Η αποκάλυψη αυτή του τουρκικού περιοδικού, είχε έρθει «καπάκι» σε ένα επίσης σχετικό δημοσίευμα της ισλαμικής τουρκικής εφημερίδας, Takvim, με τον εντυπωσιακό τίτλο, «Fatih Hırıstiyan mıydı!», δηλαδή «Ο Φετίχ ήταν χριστιανός!»
Στη Σεμέντρα της Καππαδοκίας όπως προαναφέραμε οι κάτοικοι έγραφαν και διάβαζαν τα «καραμανλήδικα». Τούρκικες, Αραβικές και Περσικές λέξεις γραμμένες με στοιχεία του Ελληνικού αλφάβητου. Βιβλία, εικόνες και άλλες επιγραφές έχουν καταγραφεί σε προηγούμενα κεφάλαια. Στο σημείο αυτό κρίνεται σκόπιμο να παρατεθούν σημειώματα στη καραμανλήδικη γραφή όπως αυτή χρησιμοποιήθηκε στη νέα πατρίδα (Καρκάρα – Σήμαντρα Χαλκιδικής).
Η Ραιδεστός ανέπτυξε αξιόλογο πολιτισμό, άκμασε ιδιαίτερα κατά τους βυζαντινούς χρόνους και έγινε έδρα του μητροπολίτη Ηρακλείας. Στη σύγχρονη ιστορία άλλαξε διαδοχικά κυρίαρχους αρκετές φορές. Στον πρώτο βαλκανικό πόλεμο (1912) καταλήφθηκε από τους Βουλγάρους και την ξαναπήραν οι Τούρκοι το 1913. Το 1920 προσαρτήθηκε στην Ελλάδα με τη Συνθήκη των Σεβρών.
Η μεγαλύτερη πόλη της Τουρκίας, με πληθυσμό πέραν των 11 000 000 κατοίκων. Υπήρξε πρωτεύουσά της μέχρι το 1923 και είναι το σημαντικότερο οικονομικό και πολιτισμικό κέντρο της. Διαιρείται σε τέσσερα διαμερίσματα (η κυρίως πόλη, η περιοχή ανατολικά του Κεράτιου κόλπου, τα προάστια, τα Πριγκηπονήσια).
Τα μικρά παιδιά που δεν καταλάβαιναν από τέτοια βρίσκονταν ήδη πάνω στα βοϊδάμαξα, κουκουλωμένα με μπατανίες ή κιλίμια. Oι γονείς γύρισαν όλο το σπίτι, κλείδωσαν καλά πόρτες και παράθυρα, μη μπει κανένας κλέφτης, μη φυσήξει αέρας δυνατός και τους τ’ ανοίξει, μη μπούνε τα νερά της βροχής και τους λερώσουν τους τοίχους και τα πράγματα που άφηναν πίσω τους. Θα ξαναγύριζαν τάχα κάποια μέρα κι έπρεπε να μείνουν όλα εκεί, όρθια να τους περιμένουν…
«Όσα φέρνει μια στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος». Αυτό είναι το ρητό που διάλεξα εδώ παρουσιάζοντας την τόσο σημαντική έρευνα, δραστηριότητα και πάνω από όλα δημιουργία του Διεθνούς Κέντρου Ελληνικών Ερευνών που εδρεύει στη Γαλλία. Στην όμορφη ιστοσελίδα του Κέντρου μπορεί ο αναγνώστης να βρει αρκετό υλικό για τις δραστηριότητες του. Το Δ.Κ.Ε.Ε. αποτελεί ένα σημαντικότατο πνευματικό Κέντρο προώθησης του Ελληνικού Πολιτισμού της Διασποράς.
Το ότι η Κωνσταντινούπολη μετά την άλωσή της και μέχρι τα χρόνια της ανεξαρτησίας της Ελλάδος ήταν και παρέμεινε το κέντρο και η κατ’ εξοχήν πρωτεύουσα του γένους σίγουρα δεν αμφισβητείται. Με το πέρασμα όμως των χρόνων το κέντρο βάρους αρχίζει να μετατοπίζεται προς τα Επτάνησα, στο ΔυτικόΑιγαίο και σε όλες τις άλλες ακμάζουσες Ελληνικές παροικίες της Διασποράς και στη Μητροπολιτική Ελλάδα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η Κωνσταντινούπολη έχασε μονομιάς την υπόστασή της.
Οι Θρακιώτες που εγκαταστάθηκαν στο Σουφλάρ, σήμερα Ν. Τρίγλια, κατάγονταν από τα χωριά Γάνος, Στέρνα, Κερασιά, Πάνιδο και Πλαγιάρι της Ανατολικής Θράκης. Οι κάτοικοι των χωριών αυτών ήταν Έλληνες χριστιανοί Ορθόδοξοι. Οι Τούρκοι ζούσαν σε δικά τους χωριά. Κάθε χωριό είχε την εκκλησία ή ξεχωριστούς μαχαλάδες ή τις εκκλησίες του και το σχολείο του. Στις κωμοπόλεις υπήρχαν τα σχολαρχεία που αντιστοιχούν στα σημερινά γυμνάσια.