Τα σχολικά δρώμενα ήταν επιεικώς απαράδεκτα. Άποψη που επιβεβαιώνεται και από τις σχετικές μαρτυρίες του Αρχείου της Προφορικής Παράδοσης του Κ.Μ.Σ. με κάποιες μάλιστα να κάνουν λόγο για την ανυπαρξία κάθε σχολείου.
Η Ελαφόνησος βρίσκεται στην αρχή του ανατολικού τμήματος εισόδου του Λακωνικού Κόλπου, δυτικά του Μαλέα και βόρεια των Κυθήρων. Η έκτασή της είναι 20 τ.χλμ. Απέχει μόλις 350 μέτρα από την απέναντι ακτή (Πούντα) με την οποία ήταν κάποτε ενωμένη, σχηματίζοντας τη Χερσόνησο ‘’Όνου Γνάθο’
Μια από τις πλέον παράξενες εθιμικές συνήθειες ήταν αυτή του γιαγμούρ γκελινί, δηλαδή της νύφης της βροχής. Σύμφωνα λοιπόν με τα δρώμενα ντύνανε ένα πεντάρφανο κορίτσι…
Παρόλο που η επικράτηση του χριστιανισμού ήταν άμεση, από των πρώτων χρόνων και σε όλη την έκταση της Καππαδοκίας, είναι γνωστό πως η κυρίαρχη ιδεολογία του απορρόφησε και υιοθέτησε αρκετά δρώμενα των παλαιών παραδόσεων, διάφορες πρακτικές σε κάθε έκφανση της ζωής…
Εξέχουσα θέση ανάμεσα στα πολυάριθμα έθιμα του χώρου κατέχουν αυτά που αφορούν τον γάμο, μιας και αναγνωρίζεται η ζωτική του σημασία όχι μονάχα ως θεμελίου της οικογένειας, της διαιώνισης του ανθρώπινου είδους αλλά και αυτής της κοινωνικής διάρθρωσης.
Στο κεφάλαιο αυτό περιλαμβάνονται οι πληροφορίες που αντλήσαμε για τα ιδιαίτερα της κοινότητας, στον αέναο κύκλο του χρόνου: τη λαϊκή λατρεία, τις πρακτικές, τα ήθη και έθιμα, τις μικρές και μεγάλες γιορτές, τις δοξασίες, αλλά και τις πολλές αντιλήψεις για πολλά και διάφορα.
Δεν γνωρίζουμε εάν υπάρχει τάξη ή τάξεις αγίων. Εκείνο που ξέρουμε και μάλιστα καλά, είναι πως οι Καππαδόκες, χριστιανοί μα και μουσουλμάνοι σεμνύνονταν το όνομα του Αγίου Γεωργίου περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο.
Ά(β)ουρέν ή Άβορεν ή Αγορέν – Επρόκειτο περί κοινής τοποθεσίας στα νοτιοδυτικά χωριού σε απόσταση περίπου μισής ώρας προς το Ανταβάλ, με ιδιοκτησίες και των δυο κοινοτήτων και πολλά κελέρια. Χαρακτηριστικό στοιχείο της περιοχής ήταν το Αγορέν μπογαζί, δηλαδή ένας μακρύς ντερές (εσοχή) που έφτανε έως τον δημόσιο δρόμο
Ανέκδοτη έκδοση ( Σεπτέμβριος 2015 ), με τίτλο “Σεμέντερε Καππαδοκίας” του Κώστα Νίγδελη. Το βιβλίο έχει περί τις διακόσιες σελίδες έρευνας του συγγραφέα και αποτελεί μοναδικό στο είδος του για τις πτυχές αυτές της περιοχής.