Η κοινότητα του Σεμέντερε, σύμφωνα με τα εκκλησιαστικά κατάστιχα, ανήκε στην Επισκοπή Μισθίων της Ιεράς Μητροπόλεως Ικονίου της οποίας ο προκαθήμενος έφερε τον τίτλο «Υπέρτιμος και Έξαρχος πάσης Λυκαονίας», με πρώτη μητροπολιτική έδρα το Ικόνιο και δεύτερη την πόλη της Νίγδης.
Πόσιμα ύδατα, βρύσες, πηγάδια, ρέματα, νερά… Στην ευρύτερη περιοχή της κοινότητας υπάρχουν μερικά αξιοπρόσεκτα ρέματα, μια πληθώρα άλλων μικρότερων και ελάχιστα ποτάμια. Αυτά είναι: Κουμ ντερέ[1. Σημ: υπάρχει διχογνωμία για…
Οι ιστοριοδίφες του χώρου ένα από τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν είναι οι συγκεχυμένες και εν πολλοίς πληροφορίες που εμπεριέχουν υπερβολές, συχνά μάλιστα αντικρουόμενες μεταξύ τους… σε όλες τις εκφάνσεις της ερευνάς τους. Για το εκπαιδευτικό σύστημα, τις κυρίαρχες σχέσεις με τους «άλλους», την καθημερινότητα, την οικονομική κατάσταση…
Σύμφωνα με τις υπάρχουσες μαρτυρίες μπορούμε να μιλάμε για μια τυπική κοινότητα του χώρου, εκεί και τότε, που ήταν χωρισμένη σε μαχαλάδες, με στενά σοκάκια το σύνολο των οποίων ήταν χωμάτινοι, χωρίς καμία επέμβαση από πλευράς της διοίκησης, με τον χώρο της τυπικής πλατείας και τους λοιπούς δρόμους που οδηγούσαν στις παράπλευρες κοινότητες.
Προ κάθε συμπεράσματος θα θέλαμε να καταθέσουμε τη μόνη, ίσως, σαφέστατη και σε κάθε περίπτωση αξιόπιστης βιβλιογραφικής αναφοράς που έχει σχέση με την ιστορία της κοινότητας… Σύμφωνα λοιπόν με αυτήν το Σεμέντερε είναι ή κτίστηκε στην τοποθεσία που βρισκόταν κάποτε το χωριό Δάσμενδρον…
Το πότε ακριβώς δημιουργήθηκε το χωριό μάς είναι άγνωστο, όπως επίσης και ο τρόπος. Απλά υπάρχουν μιας σειρά μαρτυριών που σίγουρα εμπεριέχουν υπερβολές, ανακρίβειες, μυθεύματα και σπέρματα αληθείας εμπλουτισμένα με προσωπικά συμπεράσματα. Και όλα φυσικά μέσα στα πλαίσια του εμείς και του εγώ, δηλαδή της δικής μας ράτσας και των δικών μου γνώσεων… δηλαδή στα πλαίσια μιας συγγνωστής υπερβολής.
Ανέκδοτη έκδοση ( Σεπτέμβριος 2015 ), με τίτλο “Σεμέντερε Καππαδοκίας” του Κώστα Νίγδελη. Το βιβλίο έχει περί τις διακόσιες σελίδες έρευνας του συγγραφέα και αποτελεί μοναδικό στο είδος του για τις πτυχές αυτές της περιοχής.
Καππαδοκια – Χναρια ΕλληνοΧριστιανικου Πολιτισμου [vsw id=”VQUpvVAOM9s” source=”youtube” width=”720″ height=”480″ autoplay=”yes”] Open publication – Free publishing – More cappadokia Πρόλογος του ομόνυμου βιβλίου του Κωνσταντίνου Νίγδελη — Στο πόνημα …
Πρόκειται περί ενός λόφου δυο στρεμμάτων περίπου και ύψους 600- 700 μέτρων, λίγο πιο έξω από την κοινότητα στη μέση του κάμπου, πάνω στον οποίο ήταν το μικρό εκκλησάκι της Παναγιάς. Κατά την παράδοση οι χριστιανοί στα χρόνια τα παλιά θέλοντας να τιμήσουν την Παναγιά και μη βρίσκοντας περίοπτο θέση για τη χάρη της, κατασκεύασαν τούτο τον λόφο φέρνοντας χώμα από παντού… πάνω του δε έκτισαν το εκκλησάκι της για να βλέπει όλο τον κόσμο…
Τα Φλογητά βρίσκονται εντός της περιοχής του Μπουντάκ Οβασί του Βαγδαονικού οροπεδίου, δυτικά της Μαλακοπής, ανάμεσα στα χωριά Ανακού, Σύλλατα, Λίμναι, Τροχός, Ποταμιά, Δήλα, Νάξος, κ.α.
Ήταν μια κοινότητα που διοικητικά υπαγότανε στο Μουτεσαριφλίκ (ι) της Νίγδης, μιας από τις οκτώ περιφέρειες της Καππαδοκίας, στο Καϊμακαμλίκ (ι) του Νεβ-Σεχίρ και στο μεγάλο Βαλελίκ (ι) του Ικονίου που σύμφωνα με τον Π. Κοντογιάννη το μέγεθός του «…ισούται σχεδόν προς την παλαιάν Ελλάδα ολόκληρον, ηυξημένην κατά το ήμισυ αυτής…»
Με μια απλότητα στην έκφραση και το ύφος, την αποφυγή στόμφου και εξάρσεων, σε συνδυασμό με μια διάχυτη λυρική διάθεση, μια ζεστή κουβέντα που μιλά κατ’ ευθείαν στην καρδιά του αναγνώστη. Μια καλοδουλεμένη, ζωντανή και πλούσια αφήγηση, δίχως ακρότητες, που κινητοποιεί όλο τον ψυχικό κόσμο του αναγνώστη. Αλήθεια φίλη και φίλε, αγαπητή Μαρία, πώς να πάψεις να διαλογίζεσαι πάνω στη μοίρα ενός λαού, όταν είσαι κομμάτι του και όταν, τηρουμένων των αναλογιών εξακολουθείς να αγωνίζεσαι, να ελπίζεις, να προχωράς, να προδίδεσαι, να ματώνεις, να βουτάς στο πένθος και πάλι να σηκώνεις το κορμί και πάλι να ρίχνεσαι στο αγώνα…!
Τα περισσότερα τραγούδια καταγράφηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1980, στον Άνω Μαυρόλοφο Αλμυρού κι ο γεωγραφικός χώρος στον οποίον αναφέρονται είναι ένα τμήμα της Ν. Καππαδοκίας, στην πεδιάδα της Βαγαδαονίας του Στράβωνα, το σημ. Μισλί Οβασή (Misli Ovasι), όπου βρίσκονταν, μέχρι το 1924, τα αμιγώς ελληνικά χωριά Μιστί και Τσαρικλί (σημ. Konaklι και Çarıklı ). Οι κάτοικοι των χωριών αυτών μιλούσαν τη μιστιώτικη καππαδοκική ντοπιολαλιά, αλλά δεν είχαν κανένα, σ’ αυτό το ιδίωμα, διαμορφωμένο τραγούδι. Στιχουργούσαν και τραγουδούσαν στην τουρκική.