Ο επίδοξος Φράγκος βασιλιάς Κάρολος σχεδίαζε να επιτεθεί κατά του Βυζαντινού αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου. Φιλοδοξούσε να κυριεύσει τη Κωνσταντινούπολη. Να γίνει αυτός αυτοκράτορας των Βυζαντινών. Σύμμαχο στα σχέδια του είχε τον Πάπα Κλήμη Δ΄. Γι αυτό εδώ και αρκετό καιρό προετοίμαζε συστηματικά την εκστρατεία κατά της Κωνσταντινούπολης. Σκόπευε εκστρατεύσει μετά το Πάσχα.
Επί μερικά χρόνια ο Ελληνικός στρατός κρατούσε μια γραμμή μεγάλου μήκους χωρίς επαρκή τροφή και ιματισμό. Πολλές απ’ τις στρατιωτικές αυτές μονάδες είχαν σταλεί απ’ τους Συμμάχους να πολεμήσουν γι αυτούς στη Ρωσία, οπού είχαν υποστεί βαρείες απώλειες.
Ο Αλέξανδρος[1], διαδέχτηκε τον πατέρα του Φίλιππο στον θρόνο σε ηλικία είκοσι (20) ετών, ανακηρυχθείς βασιλιάς από τους στρατευμένους Μακεδόνας. Ο Διόδωρος[2] καταθέτει ότι ο Αλέξανδρος από τη μεριά του Φιλίππου ήταν απόγονος του Ηρακλή και από τη μεριά της μητέρας του απόγονος των Αιακιδών. Κληρονόμησε λοιπόν –σύμφωνα με την ελληνική παράδοση και πεποίθηση- σπουδαία φυσική δύναμη και ποιότητες ήθους.
Την περασμένη εβδομάδα αναφέρθηκα στις εκλογές του Νοεμβρίου 1910, στις οποίες η παράταξη του Ελευθέριου Βενιζέλου πήρε 307 από τις 362 έδρες. Εδώ πρέπει να γίνει η διευκρίνιση ότι στις εκλογές εκείνες δεν πήραν μέρος τα παλαιά μεγάλα κόμματα, και ως εκ τούτου τις έδρες τις μοιράστηκε η παράταξη του Βενιζέλου με κάποια μικρά κόμματα, όπως ήταν η ομάδα των Κοινωνιολόγων του Αλέξανδρου Παπαναστασίου, και διάφορους ανεξάρτητους πολιτικούς.
Μετά τα εισαγωγικά κεφάλαια για την ιστορία της Σμύρνης, από την ερχόμενη εβδομάδα θα ασχοληθώ με την Μικρασιατική Εκστρατεία, που άρχισε με την αποστολή στρατεύματος στις 15 Μαΐου 1919 από τον Ελευθέριο Βενιζέλο για την κατάληψη της Σμύρνης, μέχρι την Μικρασιατική Καταστροφή, και την πυρπόληση της πόλης τον Σεπτέμβριο του 1922. Για να γίνει κατανοητή η προσπάθεια του Βενιζέλου να πείσει τους Συμμάχους για την αποστολή ελληνικού στρατεύματος στην Μικρά Ασία, θα χρειασθεί να γίνει μια εισαγωγική αναφορά στην Μεγάλη Ιδέα, και πώς αυτή επηρέασε την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας από τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1920.
Το 311 μ. Χ. αρχίζουν οι διαμάχες και οι πόλεμοι μεταξύ των τεσσάρων αυτοκρατόρων της Ρώμης. Οι τελευταίες φάσεις των εμφυλίων αυτών πολέμων εξελίσσονται στα μέρη της Μακεδονίας και της Θράκης, οπότε και η Μασκεδονία περνάει στα χέρια του Μ. Κωνσταντίνου. Ο στρατός ξεχύνεται στην Πιερία και κυριεύει τα κάστρα της. Στο αρχαίο κάστρο του Κίτρους κυματίζουν τα χριστιανικά λάβαρα του αργότερα ισαπόστολου ανακηρυχθέντα βασιλιά. Η Θεσσαλονίκη είναι στα χέρια του και σ’ αυτή στέλνει το 324 να κρατηθεί ο αιχμάλωτός του πια και τελευταίος των αντιπάλων του Λικίνιος
Σ’ αυτό το σημείο κρίνεται σκόπιμο να παρουσιαστούν οι φωτογραφίες από τη στρατιωτική θητεία των νέων απ’ τη Καρκάρα της Χαλκιδικής. Πάνω σ’ αυτές μπορεί να διακρίνει κανείς στοιχεία με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όπως ημερομηνίες, χειρόγραφες σημειώσεις, στιχάκια προς αγαπημένα πρόσωπα και άλλα πολλά σύμφωνα με τις συνήθειες κάθε εποχής. Οι πρόσφυγες, μετά την εγκατάστασή τους στην Καρκάρα, όπως και όλοι οι άλλοι έλληνες υπηρέτησαν στον ελληνικό στρατό παίρνοντας μέρος στους αγώνες του έθνους που ακολούθησαν.